دیدبان

اعتراض به `من مادر هستم` حق معترضان است ؛ واکنش بدتر هم می توان نشان داد

اعتراض به `من مادر هستم` حق معترضان است ؛ واکنش بدتر هم می توان نشان داد

"دیدبان": - مجتبی رحماندوست چهره فرهنگی است و با راهیابی به مجلس نهم حالا وارد سیاست هم شده است. وی با وجود اینکه «من مادر هستم» جیرانی را ندیده است، اعتقاد دارد که هیچ فیلی نمی‌تواند مجوز داشتن از دولت را دلیلی بر مصون بودن از انتقادات و حتی اعتراضات بداند.

گفتگوی کوتاه خبرنگار عصر ایران با نماینده تهران در زیر می‌آید:

*اعتراض‌های انجام شده درباره فیلم "من مادر هستم" را چطور ارزیابی می‌کنید؟

باید ببینیم فیلم تا چه حد از خط قرمز‌ها عبور کرده است، به هر حال هر چقدر که اشتباه بزرگ‌تر باشد طبیعی است که اعتراض‌ها هم جدی‌تر می‌شوند.

*این فیلم اما با مجوز وزارت ارشاد روی پرده سینما‌ها است.

نمی‌شود که بگوییم چون وزارت ارشاد مجوز داده است، پس هیچ کس نمی‌تواند ایرادی به آن وارد کند.

*اما مجوز وزارت ارشاد با توجه به باید‌ها و نبایدهای فرهنگی و اخلاقی... صادر می‌شود.

این حرف شما درست است که ارشاد متولی ارزیابی فیلم‌ها است اما این دلیل نمی‌شود تا همه تصمیم گیری‌هایش را تصمیم‌هایی صحیح و منطقی بدانیم.

*یعنی ارشاد به اشتباه مجوز صادر می‌کند؟

حرف من این است که همه تصمیم‌های وزارت ارشاد را نباید تصمیماتی قابل دفاع دانست.

*با تجمع و حرکات اینچنینی موافق هستید؟

من تا فیلم را نبینم نمی‌توانم اظهارنظری داشته باشم، اما معتقدم که اگر فیلمی بد باشد حتی شدید‌تر از این هم می‌توان واکنش نشان داد.

*اما حرکات اینچنینی باعث سیاه نمایی از جامعه ایران می‌شود.

شما در حالی اینطور می‌گویید که برخی از فیلم‌ها خودشان با وجود اینکه در داخل فعالیت می‌کنند، سیاه نمایی از شرایط کشور را هدف خود قرار داده‌اند. ما باید از خودمان دفاع کنیم و این حق طبیعی مان است. بار‌ها اتفاق افتاده که در سینما فیلم‌هایی اکران شده که با هیچ متر و معیاری با جامغه اسلامی همخوان نیستند. به همین دلیل تاکید دارم که در قبال تصمیم‌های آنچنانی وزارت ارشاد این حق طبیعی معترضان است که اعتراض کنند.

مرتبط‌ها

راه کاهش ظلم در خانواده افزایش حرمت پدر است

خروجی قرمز حمل سلاح آسان در ایران

خادمیاران رضوی: طلیعه‌ای نو از «آفتاب» فرهنگ شیعی

تحلیلهای رنگین برای عمامه خونین

سبکِ زندگی پرونده‌ساز!

تعداد بالای پرونده در قوه؛ آسیب اجتماعی یا اشکلات ساختاری؟